É o que sinto ante a indiferencia que amosan os usuarios deste blog tanto ao desmoronamento do noso barrio
(http://www.lavozdegalicia.es/santiago/2007/10/26/0003_6261062.htm)
como ás merecidas homenaxes que se lle fan (http://www.lavozdegalicia.es/santiago/2007/10/31/0003_6277362.htm).
Non habería que organizar unha visita conxunta como modo de celebración?
PINHAQUI
miércoles, 31 de octubre de 2007
lunes, 22 de octubre de 2007
Edición 2008!!!!!!
Hola a todas y todos. A clamor popular, e insistencia e insistencia del Sr. XC, como nueva secretaria (II), propongo fechas para la próxima edición. Insisto, es una propuesta….(non era sen tempo!!)
-Fecha límite de envío de propuestas: 25 enero.
-Fecha límite de envío de propuestas: 25 enero.
-Votaciones: Pegado a Carnavales o la Santa Semana, por aquello de que los emigrantes puedan y/o quieran venir…
Venga! A penssálselo!! Opinade, plis…
Fdo: la secre
jueves, 4 de octubre de 2007
Programa doble
Sin ánimo de pique con el viaje cubano, cumplo mi compromiso y pongo aquí los datos de la cita de este próximo viernes, por si alguien no recibió el correo, y para tranquilidad de los ansiosos:
Por la presente quedáis invitados/as el próximo viernes, a partir de las 21:00 horas, a pasaros por nuestro hogar-dulce-hogar de Neira de Mosquera (nº3, 2º, para los olvidadizos), donde seréis agasajados con:
Visionado comentado de las fotos de las vacaciones en Italia.
Visionado de la hermosa película de las fotos del viaje a Nueva York de mayo (a buenas horas!!).
Degustación de unos pinchos regados por buen vino y demás bebidas habituales en estos casos.
Sólo una condición: vietato fumare. Se siente.
Sesary
PD: quienes no puedan o no quieran, que sepan que podrán contar con futuras ocasiones para empaparse de fotos hasta la saciedad.
Por la presente quedáis invitados/as el próximo viernes, a partir de las 21:00 horas, a pasaros por nuestro hogar-dulce-hogar de Neira de Mosquera (nº3, 2º, para los olvidadizos), donde seréis agasajados con:
Visionado comentado de las fotos de las vacaciones en Italia.
Visionado de la hermosa película de las fotos del viaje a Nueva York de mayo (a buenas horas!!).
Degustación de unos pinchos regados por buen vino y demás bebidas habituales en estos casos.
Sólo una condición: vietato fumare. Se siente.
Sesary
PD: quienes no puedan o no quieran, que sepan que podrán contar con futuras ocasiones para empaparse de fotos hasta la saciedad.
sábado, 29 de septiembre de 2007
"Viaxe a Cuba" (só para incautos)
Saúdos da Lidis! Ainda que un pouco tarde, publico esta especie de "diario habanero". A intención era facer un resumo da nosa viaxe a Cuba, pero é evidente que a miña capacidade de síntese é limitada. Así que, para o que teña tempo e o grado de masoquismo correspondente..."Aí volo dejo!"
La Habana (agosto, 2007)
DÍA 9:
O avión chega á Habana ás 17:45h, despois de nove horas e media sobre o Atlántico. É verdade, o aeroporto ten un arrecendo especial, como a algo afroitado… Aduana, equipaxe e troco a moeda turista (pesos convertibles). Dúas horas máis tarde saímos. Fora vai calor, por suposto, unha calor densa e húmida. Un taxi co aire acondicionado a tope lévanos ao hotel. Primeiras visións da Habana: pouco a pouco aparecen casas baixas de cores, edificios descunchados, algúns erguidos no camiño coma se foran esqueletes; coches, carros, sidecars, bicis, e xente, moita xente polas rúas.
O noso hotel está a carón da bahía. Chámase Armadores de Santander. Subimos co portamaletas a unha habitación inmensa, fresca e acolledora, de teitos altos e pavimento hidráulico no chan. Ten dúas portas, pero non hai ventás. Na parede, fotos antigas da Habana.
Despois da ducha decidimos ir tomar un “tentempié” (en palabras de Artur), sen pararnos moito, que estamos “esghotados”… Camiñamos hacia unha praciña e alí atopamos o “Café del Oriente”, edificio anos vinte, amplio; mármol, barra de madeira, lámpadas de cristal,… Agardaba por nós! Non o dubidamos e entramos. Nun dos recunchos un home toca o piano e ao seu carón unha mullerona negra -coma el- espera o seu momento para cantar e acompañarlle coas maracas. Sentámonos cerca deles, nunha mesiña á beira da parede con espello. Parrillada de carnes, peixes e mariscos. E de postre?... mojitos! E eso que a nosa intención era “picar” algo!
Primeira bocanada da Habana.
DÍA 10:
Ás 8:30h, no hall do hotel, a representante de Angalia (Eunice) dábanos consellos prácticos para a nosa estancia no país:
- “¡Cuidado sobre todo los gallegos!, que sois los más confiados y a los que más estafan…”
Despois de almorzar, Óscar, un amigo da familia, agárdanos na entrada. Sonreínte, coma sempre. Óscar é un home negro, duns sesenta e pico anos, pelo canoso e ollos escuros e verdosos, cun brillo profundo. Moi agradable e sempre correcto e oportuno. Ri moito e fala baixiño. Traballou de mariñeiro-mecánico naval. Agora está xubilado e adícase a vender artesanía de coiro nun mercadillo co seu fillo. Óscar vai ser para nós un amigo e un guía excelente.
Fora temos un día resplandecente. Dirixímonos ao seu coche, un vehículo increíble de dimensións liliputienses, cor granate e vintetantos anos a bordo. Entrañable. O mellor é a palanca de cambio tuneada: como de metacrilato, dentro ten unha cuncha sobre area e ao lado pon: “Cuba”, tipo souvenir das Canarias. Impresionante, chico! Imos dar unha volta pola Habana Vella. Arrancamos: o Malecón, Salvador Allende, El Prado, La Rampa,… pasamos diante de Coppelia e a súa famosa cola; os arcos adornan a parte baixa de moitos edificios, nas grandes avenidas. Decidimos parar á altura do Capitolio e visitalo por dentro. Cando saímos vai calor e imos tomar un refrixerio ao Hotel Sevilla, non moi lonxe de alí. Sentámonos no patio interior, estilo andaluz, tan abundante na Habana Vella. Aire fresco e limoadas. Logo dun rato decidimos ir comer ao Habana Libre. Cando chegamos ao hall do hotel, respírase a historia revolucionaria. Imaxino ao Che e os demáis sentados nos butacóns centrais, mentras a luz entra polas vidrieiras do teito. O restaurante ao que imos chámase Barracón. Óscar toma peixe (pargo), Artur carne de porco guisada e eu polo, cun rebozado de coco. Bastante bo. Despois pedimos uns cortados mentras falamos do ambiente político na illa. Óscar é consciente dos logros sociais da revolución (neste país todo o mundo ten vivenda, educación e sanidade gratuitas, e as necesidades alimenticias básicas están cubertas) pero mantén un punto de vista crítico sobre certos aspectos: coméntanos que hai hoteles e restaurantes onde os cubanos non poden ir –situación indignante e paradóxica- existe corrupción a diferentes niveis, e hai moita escaseza material.
Voltamos ao coche e visitamos o mercado de Cuatro Caminos. É un mercado de “viandas”, é decir, de hortalizas, froitas, verduras e cereais. Hai bullicio ao redor do ruinoso edificio. Dentro, o conxunto resulta digno de ser visto: mangos, papayas, guayabas, plátanos de tódolos tamaños, aguacates inmensos, boniatos, yucas, frijoles,… A visita é un visto e non visto. Voltamos ao hotel a descansar un pouquichiño e nos despedimos de Óscar hasta o día seguinte.
O pouquichiño transfórmase nunca sesta impresionante de máis de tres horas (deixémolo aí). Ás 11 da noite saímos dar un un paseo. No camiño, cerca do mar, un vello e unha vella falan sentados nunhas escaleiras. Á súa beira uns nenos xogan descalzos no chan ainda quente. Máis adiante, un grupo de xóvenes iluminados por unha farola, bailan ao ritmo da música que chega do Habana Club. Continuamos.
A Habana é unha cidade chea de xente por todas partes, unha cidade aberta día e noite.
Camiñando cerca do Floridita, Rolando preguntounos a hora e comenzou a “maquinearnos”: “¡Ah, españoles!, yo me voy a casar con una española de Alicante…me paro porque sois españoles…yo soy Rolando, bla, bla,…En Cuba somos 11 millones y 6 son policías, bla, bla,… Chiquito de la Calzada, Julio Iglesias…”.
Rolando é un deses cubanos que vive do turismo. A situación de partida é a seguinte: o salario dun cubano en pesos está entre 12 e 15 euros nosos, así que os turistas somos unha fonte de diñeiro fácil para os que deciden non traballar para o seu país.
Levounos a un edificio chamado Rosalía de Castro. Subindo as escaleiras había un retrato da poeta debuxado en baldosas, rodeado por unha serpentina de luces. Moi kitch. No segundo piso había un bar e un restaurante, todo con aire de centro galego (escena costumbrista de romería incluida, nunha das paredes). Alí tomamos un par de mojitos con Rolando, que nos da algúns enderezos e nos conta que ten unha filla chamada Penélope, “Como la actriz”. Ao saír dámoslle algún peso e nos despedimos.
Andamos hacia o Malecón onde ainda quedan restos do Carnaval. Pasamos ao lado dun grupo de xente que baila reaggeton e, nunha barra un pouco máis adiante, pedimos dúas cervezas Bucanero. Sentámonos no muro a observar o Malecón: o imaxinaba (case) tal cual, só que esperaba máis luces e neóns nos edificios. A pedra desprende calor e corre un lixeiro airiño; estáse ben. A maioría da xente é cubana. Uns pasan falando, outros cantando, e de cando en vez ofrécennos cucuruchos de maní. Despois dun anaco decidimos poñer rumbo ao hotel. ¿Por onde voltamos? Deixámonos ir, e pasamos entre parques, prazas e maxestuosos edificios coloniais, algúns en restauración. A brisa trae un aroma forte a salitre cando entramos no hotel.
DÍA 11:
Un músico de pelo trenzado e pinta simpática nos acompaña no almorzo.
Ao rematar, saímos fora e chegamos á Plaza de Armas onde nos paramos a mirar uns postos de libros (literatura cubana, sobre todo). Máis adiante atopamos un mercadillo de artesanía: moita pintura, coiro, cerámica e xoguetes feitos con materiais reciclados. Levaríame un carro cheo de cousas! Despois dun rato camiñando entre os tenderetes, as gotas de suor esvárannos polas pernas. Sentámonos nun banco á sombra e bebemos a auga duns cocos cunhas palliñas. Continuamos. Plaza de la Catedral, Bodeguita del Medio, Calle Empedrado, Calle Obispo,… Unha morea de xente camiña en tódalas direccións, sempre acompañada dalgunha música que baixa dalgunha ventá ou sae dun local.Cando a calor apreta, páraste a sombra dos edificios e debaixo das árbores nos parques. Non me cansaría nunca de observar á xente. Vestida de branco, unha vella octoxenaria fuma un puro sentada nun peldaño. Procura a foto do turista. Asomada a un balcón azul, unha muller negra, de pano verde na cabeza, mira a uns nenos xogar. Mentras camiñas, arrecendos e cheiros variados chegan a borbotóns: ás veces son ráfagas de fuel e desagües, outras, aromas de froitas e panecillos quentes con carne, que se venden nos postos da rúa. Comemos unhas pizzas e bebemos auga abundante. Andando de volta ao hotel atopamos a Plaza Vieja, todo un descubrimento. Alí visitamos unha Escola Primaria, que nos ensina amablemente a súa directora.
Cando chegamos á habitación caemos rendidos na cama.
Pola tardiña, Óscar ven buscarnos e montamos de novo no seu bólido. Imos á Habana Nova. Plaza de la Revolución, espazo inmenso. Estamos xusto en frente do lugar onde Fidel fai os seus discursos. Aló, ao fondo, a estampa do Che. Deixamos a un lado o Teatro Nacional e dirixímonos ao Malecón. Aparcamos unha vez que chegamos a altura do Meliá, que semella unha torre fronte ao mar. Óscar dalle unhas moedas ao paisano que está alí vixiando. É a hora do solpor. Apoiados no muro miramos o Caribe, mentras falamos de tabeiróns e naufraxios. Logo, de novo no coche, atravesamos Vedado, o antiguo barrio rico e residencial. O camiño é unha longa avenida franqueada por árbores; aos lados, as grandes casonas de escaleiras e porches, están okupadas polo pobo, o cal produce unha sensación estraña… e regocixante… Moitas das embaixadas teñen a súa sede aquí.
Chega a noite e decidimos ir cear á Casa de Rosalía. Todo estaba bárbaro: tostones (plátano “machucado”), moros e cristianos (arroz con frijoles), xeado Coppelia de chocolate…
Xa na terraza do hotel, contemplamos a noite calma sobre a bahía.
DÍA 12:
Erguémonos ás 8 para ir a Batabanó, localidade da provincia da Habana situada a uns cincuenta e pico quilómetros da cidade. Alí viven uns primos da miña nai os que imos visitar. Óscar, que moi amablemente prestárase a levarnos hasta alí, chega un pouco máis tarde do que acordáramos, xa que –segundo explicou- pinchou no camiño, e tivo que ir buscar un “ponchero” (arranxa neumáticos) de urxencia.
Paseniño, paseniño, imos facendo camiño: todo é unha inmensa planicie verde, onde alternan caña, plataneiras e outros cultivos, con enormes extensións gandeiras. O desfile de vehículos que circulan pola autoruta é do máis variopinto e curioso: hai coches dos anos 50 en tódolos modelos e cores; algúns inmensos e, ás veces, tuneados; outros , coma o de Óscar, son dos 70 ( modelos rusos, franceses,…); hai taxis-ovos amarelos, sidecars, bici-taxis, carros de cabalos, autobuses do ano da polca e camións destartalados que funcionan como transporte público e fumegan que dá gusto… En fin, todo un espectáculo para os ollos…
O tempo está tormentoso e caen unhas pingas. Chegamos. O pobo ten un aspecto bastante lamentable; acaba de chover e non hai asfalto nas rúas. Hai barracóns a ambos lados que semellan descoidados e bastante miserables. Chegamos a casa de Juan, unha construcción nova de planta baixa, cun porche todo ao redor. Recíbennos moi cariñosamente el e as súas irmás Nélida e Carmen (esta é a irmá maior: unha muller vella, de aspecto increíble. Alta, flaca coma unha vara e moi moi enrrugada. Ten media melena branca e uns pequechos ollos azuis, redondos e afundidos. Semella unha aparición!). Ademáis tamén están os fillos e netos. Invítannos a comer e ficamos un pouco sorprendidos porque á mesa só nos sentamos nós os tres. Óscar explícanos que é costume en Cuba: primeiro comen os invitados e despois os da casa. Ao final, como hai sitio, tamén se senta Juan connosco. Todo está delicioso: polo, arroz, frijoles, aguacate, plátano frito, tostones, ensalada de pepinos, pudin, froita e café, nunhas taciñas coma dedais. Juan e as irmás son anticastristas e critican ao goberno cubano. Nos apuntámoslle algunhas das desventaxas do sistema capitalista (que eles tanto idealizan), tratando de non entrar en grandes polémicas que non virían a conto nese momento. Despois grabámolos para a posteridade. A filla de Neli invítanos a ir á súa casa, nun pobo veciño. Este ten un aspecto máis coidado. A vivenda é de madeira é está moi ben conservada. Sentámonos nas típicas mecedoras do porche a falar un rato hasta que poñemos rumbo á Habana. A verdade é que foron todos encantadores e moi amables.
Chegamos ao hotel e nos despedimos de novo de Óscar. Saímos a cear ao restaurante La Mina, na Plaza de las Armas onde nos ofrecen comida cubana amenizada cun trío musical (“Chan Chan é o “greatest hit” que non falla). Ao rematar imos ao Floridita, un deses lugares cun pouso difícilmente esquecible. Estatua de bronce de Hemingway nunha esquina da barra e fotos nas paredes. Combinación de vermello e negro. Tomamos un daiquiri riquísimo e irrepetible nunha penumbra de aromas antigos.
Voltamos ao hotel a descansar, xa que ás 4 da madrugada un taxi nos recollería para ir ao aeroporto rumbo a Santiago de Cuba. Agora que xa lle estabamos collendo o gustillo á Habana…! Haberá que voltar…!
La Habana (agosto, 2007)
DÍA 9:
O avión chega á Habana ás 17:45h, despois de nove horas e media sobre o Atlántico. É verdade, o aeroporto ten un arrecendo especial, como a algo afroitado… Aduana, equipaxe e troco a moeda turista (pesos convertibles). Dúas horas máis tarde saímos. Fora vai calor, por suposto, unha calor densa e húmida. Un taxi co aire acondicionado a tope lévanos ao hotel. Primeiras visións da Habana: pouco a pouco aparecen casas baixas de cores, edificios descunchados, algúns erguidos no camiño coma se foran esqueletes; coches, carros, sidecars, bicis, e xente, moita xente polas rúas.
O noso hotel está a carón da bahía. Chámase Armadores de Santander. Subimos co portamaletas a unha habitación inmensa, fresca e acolledora, de teitos altos e pavimento hidráulico no chan. Ten dúas portas, pero non hai ventás. Na parede, fotos antigas da Habana.
Despois da ducha decidimos ir tomar un “tentempié” (en palabras de Artur), sen pararnos moito, que estamos “esghotados”… Camiñamos hacia unha praciña e alí atopamos o “Café del Oriente”, edificio anos vinte, amplio; mármol, barra de madeira, lámpadas de cristal,… Agardaba por nós! Non o dubidamos e entramos. Nun dos recunchos un home toca o piano e ao seu carón unha mullerona negra -coma el- espera o seu momento para cantar e acompañarlle coas maracas. Sentámonos cerca deles, nunha mesiña á beira da parede con espello. Parrillada de carnes, peixes e mariscos. E de postre?... mojitos! E eso que a nosa intención era “picar” algo!
Primeira bocanada da Habana.
DÍA 10:
Ás 8:30h, no hall do hotel, a representante de Angalia (Eunice) dábanos consellos prácticos para a nosa estancia no país:
- “¡Cuidado sobre todo los gallegos!, que sois los más confiados y a los que más estafan…”
Despois de almorzar, Óscar, un amigo da familia, agárdanos na entrada. Sonreínte, coma sempre. Óscar é un home negro, duns sesenta e pico anos, pelo canoso e ollos escuros e verdosos, cun brillo profundo. Moi agradable e sempre correcto e oportuno. Ri moito e fala baixiño. Traballou de mariñeiro-mecánico naval. Agora está xubilado e adícase a vender artesanía de coiro nun mercadillo co seu fillo. Óscar vai ser para nós un amigo e un guía excelente.
Fora temos un día resplandecente. Dirixímonos ao seu coche, un vehículo increíble de dimensións liliputienses, cor granate e vintetantos anos a bordo. Entrañable. O mellor é a palanca de cambio tuneada: como de metacrilato, dentro ten unha cuncha sobre area e ao lado pon: “Cuba”, tipo souvenir das Canarias. Impresionante, chico! Imos dar unha volta pola Habana Vella. Arrancamos: o Malecón, Salvador Allende, El Prado, La Rampa,… pasamos diante de Coppelia e a súa famosa cola; os arcos adornan a parte baixa de moitos edificios, nas grandes avenidas. Decidimos parar á altura do Capitolio e visitalo por dentro. Cando saímos vai calor e imos tomar un refrixerio ao Hotel Sevilla, non moi lonxe de alí. Sentámonos no patio interior, estilo andaluz, tan abundante na Habana Vella. Aire fresco e limoadas. Logo dun rato decidimos ir comer ao Habana Libre. Cando chegamos ao hall do hotel, respírase a historia revolucionaria. Imaxino ao Che e os demáis sentados nos butacóns centrais, mentras a luz entra polas vidrieiras do teito. O restaurante ao que imos chámase Barracón. Óscar toma peixe (pargo), Artur carne de porco guisada e eu polo, cun rebozado de coco. Bastante bo. Despois pedimos uns cortados mentras falamos do ambiente político na illa. Óscar é consciente dos logros sociais da revolución (neste país todo o mundo ten vivenda, educación e sanidade gratuitas, e as necesidades alimenticias básicas están cubertas) pero mantén un punto de vista crítico sobre certos aspectos: coméntanos que hai hoteles e restaurantes onde os cubanos non poden ir –situación indignante e paradóxica- existe corrupción a diferentes niveis, e hai moita escaseza material.
Voltamos ao coche e visitamos o mercado de Cuatro Caminos. É un mercado de “viandas”, é decir, de hortalizas, froitas, verduras e cereais. Hai bullicio ao redor do ruinoso edificio. Dentro, o conxunto resulta digno de ser visto: mangos, papayas, guayabas, plátanos de tódolos tamaños, aguacates inmensos, boniatos, yucas, frijoles,… A visita é un visto e non visto. Voltamos ao hotel a descansar un pouquichiño e nos despedimos de Óscar hasta o día seguinte.
O pouquichiño transfórmase nunca sesta impresionante de máis de tres horas (deixémolo aí). Ás 11 da noite saímos dar un un paseo. No camiño, cerca do mar, un vello e unha vella falan sentados nunhas escaleiras. Á súa beira uns nenos xogan descalzos no chan ainda quente. Máis adiante, un grupo de xóvenes iluminados por unha farola, bailan ao ritmo da música que chega do Habana Club. Continuamos.
A Habana é unha cidade chea de xente por todas partes, unha cidade aberta día e noite.
Camiñando cerca do Floridita, Rolando preguntounos a hora e comenzou a “maquinearnos”: “¡Ah, españoles!, yo me voy a casar con una española de Alicante…me paro porque sois españoles…yo soy Rolando, bla, bla,…En Cuba somos 11 millones y 6 son policías, bla, bla,… Chiquito de la Calzada, Julio Iglesias…”.
Rolando é un deses cubanos que vive do turismo. A situación de partida é a seguinte: o salario dun cubano en pesos está entre 12 e 15 euros nosos, así que os turistas somos unha fonte de diñeiro fácil para os que deciden non traballar para o seu país.
Levounos a un edificio chamado Rosalía de Castro. Subindo as escaleiras había un retrato da poeta debuxado en baldosas, rodeado por unha serpentina de luces. Moi kitch. No segundo piso había un bar e un restaurante, todo con aire de centro galego (escena costumbrista de romería incluida, nunha das paredes). Alí tomamos un par de mojitos con Rolando, que nos da algúns enderezos e nos conta que ten unha filla chamada Penélope, “Como la actriz”. Ao saír dámoslle algún peso e nos despedimos.
Andamos hacia o Malecón onde ainda quedan restos do Carnaval. Pasamos ao lado dun grupo de xente que baila reaggeton e, nunha barra un pouco máis adiante, pedimos dúas cervezas Bucanero. Sentámonos no muro a observar o Malecón: o imaxinaba (case) tal cual, só que esperaba máis luces e neóns nos edificios. A pedra desprende calor e corre un lixeiro airiño; estáse ben. A maioría da xente é cubana. Uns pasan falando, outros cantando, e de cando en vez ofrécennos cucuruchos de maní. Despois dun anaco decidimos poñer rumbo ao hotel. ¿Por onde voltamos? Deixámonos ir, e pasamos entre parques, prazas e maxestuosos edificios coloniais, algúns en restauración. A brisa trae un aroma forte a salitre cando entramos no hotel.
DÍA 11:
Un músico de pelo trenzado e pinta simpática nos acompaña no almorzo.
Ao rematar, saímos fora e chegamos á Plaza de Armas onde nos paramos a mirar uns postos de libros (literatura cubana, sobre todo). Máis adiante atopamos un mercadillo de artesanía: moita pintura, coiro, cerámica e xoguetes feitos con materiais reciclados. Levaríame un carro cheo de cousas! Despois dun rato camiñando entre os tenderetes, as gotas de suor esvárannos polas pernas. Sentámonos nun banco á sombra e bebemos a auga duns cocos cunhas palliñas. Continuamos. Plaza de la Catedral, Bodeguita del Medio, Calle Empedrado, Calle Obispo,… Unha morea de xente camiña en tódalas direccións, sempre acompañada dalgunha música que baixa dalgunha ventá ou sae dun local.Cando a calor apreta, páraste a sombra dos edificios e debaixo das árbores nos parques. Non me cansaría nunca de observar á xente. Vestida de branco, unha vella octoxenaria fuma un puro sentada nun peldaño. Procura a foto do turista. Asomada a un balcón azul, unha muller negra, de pano verde na cabeza, mira a uns nenos xogar. Mentras camiñas, arrecendos e cheiros variados chegan a borbotóns: ás veces son ráfagas de fuel e desagües, outras, aromas de froitas e panecillos quentes con carne, que se venden nos postos da rúa. Comemos unhas pizzas e bebemos auga abundante. Andando de volta ao hotel atopamos a Plaza Vieja, todo un descubrimento. Alí visitamos unha Escola Primaria, que nos ensina amablemente a súa directora.
Cando chegamos á habitación caemos rendidos na cama.
Pola tardiña, Óscar ven buscarnos e montamos de novo no seu bólido. Imos á Habana Nova. Plaza de la Revolución, espazo inmenso. Estamos xusto en frente do lugar onde Fidel fai os seus discursos. Aló, ao fondo, a estampa do Che. Deixamos a un lado o Teatro Nacional e dirixímonos ao Malecón. Aparcamos unha vez que chegamos a altura do Meliá, que semella unha torre fronte ao mar. Óscar dalle unhas moedas ao paisano que está alí vixiando. É a hora do solpor. Apoiados no muro miramos o Caribe, mentras falamos de tabeiróns e naufraxios. Logo, de novo no coche, atravesamos Vedado, o antiguo barrio rico e residencial. O camiño é unha longa avenida franqueada por árbores; aos lados, as grandes casonas de escaleiras e porches, están okupadas polo pobo, o cal produce unha sensación estraña… e regocixante… Moitas das embaixadas teñen a súa sede aquí.
Chega a noite e decidimos ir cear á Casa de Rosalía. Todo estaba bárbaro: tostones (plátano “machucado”), moros e cristianos (arroz con frijoles), xeado Coppelia de chocolate…
Xa na terraza do hotel, contemplamos a noite calma sobre a bahía.
DÍA 12:
Erguémonos ás 8 para ir a Batabanó, localidade da provincia da Habana situada a uns cincuenta e pico quilómetros da cidade. Alí viven uns primos da miña nai os que imos visitar. Óscar, que moi amablemente prestárase a levarnos hasta alí, chega un pouco máis tarde do que acordáramos, xa que –segundo explicou- pinchou no camiño, e tivo que ir buscar un “ponchero” (arranxa neumáticos) de urxencia.
Paseniño, paseniño, imos facendo camiño: todo é unha inmensa planicie verde, onde alternan caña, plataneiras e outros cultivos, con enormes extensións gandeiras. O desfile de vehículos que circulan pola autoruta é do máis variopinto e curioso: hai coches dos anos 50 en tódolos modelos e cores; algúns inmensos e, ás veces, tuneados; outros , coma o de Óscar, son dos 70 ( modelos rusos, franceses,…); hai taxis-ovos amarelos, sidecars, bici-taxis, carros de cabalos, autobuses do ano da polca e camións destartalados que funcionan como transporte público e fumegan que dá gusto… En fin, todo un espectáculo para os ollos…
O tempo está tormentoso e caen unhas pingas. Chegamos. O pobo ten un aspecto bastante lamentable; acaba de chover e non hai asfalto nas rúas. Hai barracóns a ambos lados que semellan descoidados e bastante miserables. Chegamos a casa de Juan, unha construcción nova de planta baixa, cun porche todo ao redor. Recíbennos moi cariñosamente el e as súas irmás Nélida e Carmen (esta é a irmá maior: unha muller vella, de aspecto increíble. Alta, flaca coma unha vara e moi moi enrrugada. Ten media melena branca e uns pequechos ollos azuis, redondos e afundidos. Semella unha aparición!). Ademáis tamén están os fillos e netos. Invítannos a comer e ficamos un pouco sorprendidos porque á mesa só nos sentamos nós os tres. Óscar explícanos que é costume en Cuba: primeiro comen os invitados e despois os da casa. Ao final, como hai sitio, tamén se senta Juan connosco. Todo está delicioso: polo, arroz, frijoles, aguacate, plátano frito, tostones, ensalada de pepinos, pudin, froita e café, nunhas taciñas coma dedais. Juan e as irmás son anticastristas e critican ao goberno cubano. Nos apuntámoslle algunhas das desventaxas do sistema capitalista (que eles tanto idealizan), tratando de non entrar en grandes polémicas que non virían a conto nese momento. Despois grabámolos para a posteridade. A filla de Neli invítanos a ir á súa casa, nun pobo veciño. Este ten un aspecto máis coidado. A vivenda é de madeira é está moi ben conservada. Sentámonos nas típicas mecedoras do porche a falar un rato hasta que poñemos rumbo á Habana. A verdade é que foron todos encantadores e moi amables.
Chegamos ao hotel e nos despedimos de novo de Óscar. Saímos a cear ao restaurante La Mina, na Plaza de las Armas onde nos ofrecen comida cubana amenizada cun trío musical (“Chan Chan é o “greatest hit” que non falla). Ao rematar imos ao Floridita, un deses lugares cun pouso difícilmente esquecible. Estatua de bronce de Hemingway nunha esquina da barra e fotos nas paredes. Combinación de vermello e negro. Tomamos un daiquiri riquísimo e irrepetible nunha penumbra de aromas antigos.
Voltamos ao hotel a descansar, xa que ás 4 da madrugada un taxi nos recollería para ir ao aeroporto rumbo a Santiago de Cuba. Agora que xa lle estabamos collendo o gustillo á Habana…! Haberá que voltar…!
martes, 14 de agosto de 2007
lunes, 2 de julio de 2007
jueves, 14 de junio de 2007
El horror, el horror
Sí. Mucha fiesta y mucha celebración.
Pero hay cosas frente a las que no debemos torcer la mirada.
Imágenes duras que nos devuelven al mundo real.
Visiones descarnadas que nos recuerdan que todo este color es epidérmico, y que, en nuestro fondo, late una pulsión autodestructiva a la que estamos abocados.
Una versión optimista podría ser ésta: ¿no es la vida como Barrio Sésamo?
Pero hay cosas frente a las que no debemos torcer la mirada.
Imágenes duras que nos devuelven al mundo real.
Visiones descarnadas que nos recuerdan que todo este color es epidérmico, y que, en nuestro fondo, late una pulsión autodestructiva a la que estamos abocados.
Una versión optimista podría ser ésta: ¿no es la vida como Barrio Sésamo?
lunes, 11 de junio de 2007
Felices bodas de chocolate!!!!!
Este finde fuimos a Madrí a celebrar los 10 años de casados de los Parcero-Porto. Fue supermegarromántico, aunque lo celebrarán por todo lo alto y como dios manda en París en un superhotel de superlujo en un fin de semana inolvidable. Ahí van unos ejemplos... Parabéns!!!!
lunes, 7 de mayo de 2007
jueves, 3 de mayo de 2007
Unas imágenes escollidas de nuestro viaje New York, tenemos una serie de recomendaciones para los próximos visitantes, de esas que no vienen en las guias pero que merecen mucho la pena por diferentes motivos.
Vimos un montón de barrios (aunque siempre quedan para la próxima vez), museos pocos (solo el Metropolitan, eso si una mañana entera) porque lo más divertido está en la calle. Pateamos a lo bestia pero también recorrimos en metro, autobús y el ferry de Staten island como todo turista.
Ya os contaremos las anécdotas, incluido nuestro encuentro con la Pataki..
lunes, 30 de abril de 2007
Resultado dar votacións
Or resultados da votación para escoller o Día do Bingo foron or seguintes:
- 4 de maio: 7 votos.
( Carola, XC, Javi, David, Merce, Barri -que non votou no blog, pero declarou o venres que escollía este día ( dou fe ) - e Lidia ( kjundiola! esto me pasa por esperar hasta o final para votar...! ).
- 29 de xuño: 6 votos.
( Camila, César, Iñaki, Mariajo, Pili, Cris ( que votou vía correo Hotmail ) ).
- 10 de agosto: 3 votos.
( Cacheda, Yolanda, Elena ).
En total votamor 16 persoas. Patricia dixo - vía Internet- que lle daba igual calquera dar datas, e Sofía, Victoria e Gena non se pronunciaron. Polo tanto, a data para o Bingo será o:
4 de maio. A hora e o lugar dígovola mañán, se ertades todor de acordo...
"Asociación de Rotacirmo dar Fraguas"
Derde lojo...! Secretary
- 4 de maio: 7 votos.
( Carola, XC, Javi, David, Merce, Barri -que non votou no blog, pero declarou o venres que escollía este día ( dou fe ) - e Lidia ( kjundiola! esto me pasa por esperar hasta o final para votar...! ).
- 29 de xuño: 6 votos.
( Camila, César, Iñaki, Mariajo, Pili, Cris ( que votou vía correo Hotmail ) ).
- 10 de agosto: 3 votos.
( Cacheda, Yolanda, Elena ).
En total votamor 16 persoas. Patricia dixo - vía Internet- que lle daba igual calquera dar datas, e Sofía, Victoria e Gena non se pronunciaron. Polo tanto, a data para o Bingo será o:
4 de maio. A hora e o lugar dígovola mañán, se ertades todor de acordo...
"Asociación de Rotacirmo dar Fraguas"
Derde lojo...! Secretary
viernes, 27 de abril de 2007
RESTAURANTE MARIÑAQUI
_________________________
RESTAURANTE MARIÑAQUI
EMBUTIDOS E VIÑOS DE EL BIERZO
ESPECIALIDADE EN BACALLAU Á BISCAÍÑA
EMBUTIDOS E VIÑOS DE EL BIERZO
ESPECIALIDADE EN BACALLAU Á BISCAÍÑA
¯¯¯¯¯¯¯¯¯¯¯¯¯¯¯¯¯¯¯¯¯¯¯¯¯¯¯
Saúda,
Saúda,
aos seus clientes e amigos e comprácese en comunicarlles o seu traslado, a partir de hoxe 27 de abril de 2007, ás súas novas instalacións no barrio de Sar. Así mesmo, para calquera tipo de reserva, notificámoslles que tamén se produciu un cambio no número de teléfono, que debemos agradecer á compañía TELEFÓNICA DE ESPAÑA. Esperamos poder recibilos pronto na nosa nova sede, e que esta sexa do seu agrado, como humildemente pensamos ten sido até agora a que hoxe deixamos atrás.
Restaurante Mariñaqui
Rúa Cruceiro de Sar nº 17, 3º E
15702 Santiago de Compostela
Telf. 981 530 640
Restaurante Mariñaqui
Rúa Cruceiro de Sar nº 17, 3º E
15702 Santiago de Compostela
Telf. 981 530 640
miércoles, 25 de abril de 2007
I love NY
queridos y queridas esta noche partimos para NY, esperamos poder saludaros desde allí para comunicaros las primeras impresiones, voy a intentar empaparme del black power y si vengo toda llena de cadenas doradas y con el pelo "bola" espero que me querrais igual, ya sabeis que es mi debilidad...
bicos y hasta la vuelta, brothers
Yolanda
bicos y hasta la vuelta, brothers
Yolanda
martes, 24 de abril de 2007
Ai power blogger
Eiss!
O prazo de recepción de votos remata o domingo 29 de abril. Quedades algúns...e aquí non vos hai segunda volta!
Estoicofsecretarié
O prazo de recepción de votos remata o domingo 29 de abril. Quedades algúns...e aquí non vos hai segunda volta!
Estoicofsecretarié
sábado, 14 de abril de 2007
AND THE WINNERS ARE... (macro-comunicado)
Xa temos as propóstidas vencedoras!:
INVERNO:
- Yucatán.
- Salvador de Bahía.
- Canadá.
VERÁN:
- Creta.
- Pekín.
- (Empate:-)Toscana-Isola de Elba/- Manses(Francia).
Molan mogollón, eeeh?
En canto ó bingo, as datas para escoller (en principio) son as seguintes:
a)4 de maio(venres, San Florián).
b)29 de xuño (venres, San Pedro e San Pablo).
c)23 de xullo (luns, Sta. Bríxida).
d)10 de agosto (venres, San Lourenzo).
Cal escolles? Tes outra proposta?... Vota!(antes da primeira data, plis!).
P.D.1:A outra cousa...bolboreta (juas, juas):
Debido a un despiste na sala de máquinas, non lemos o outro día as probas que preparou Carola para as súas propostas (síntoo!). Eran as seguintes:
INVERNO:
"No pobo do Pirineo francés que ides visitar. Luz Saint Sauveur, e onde disfrutaredes do pracer da montaña, habita un animal que ademáis de ter unha excelente carne e marabillosa lá, é a base da economía da zona...: "Le mouton", que ten denominación de orixe.
Que tal se buscades un rebaño nesas verdes ladeiras da montaña e vos facedes unha fotiño coma se fosedes o pastor do rebaño?
Recoméndovos que probedes a súa carne, é deliciosa regada cun bo viño francés claro. traede esa foto como imborrable recordo.
VERÁN:
Na Illa Bonita veredes paisaxes relaxantes, postas de sol inolvidables sobre o océano,etc. pero habita na illa bonita unha familia de galegos, que teñen uns filliños coas cariñas máis lindas do mundo. Onde non haberá un galego? Buscade esa familia, eu darei a dirección, e traede unha foto con esas lindas cariñas de anxo sorrintes alegrando a vosa estancia. Chananse Pedro, Iris, e Rosalía estarán encantados de ver outros galagos coma eles disfrutando desa illa".
P.D.2: Un saúdo á Popi! E sentimos que as túas propostas no chegaran a tempo (eran realmenete apetecibles!) e que non puideras participar na elecÇao!
Talojiño e hala Celta!
Jesuisfatigúéesecretaire.
INVERNO:
- Yucatán.
- Salvador de Bahía.
- Canadá.
VERÁN:
- Creta.
- Pekín.
- (Empate:-)Toscana-Isola de Elba/- Manses(Francia).
Molan mogollón, eeeh?
En canto ó bingo, as datas para escoller (en principio) son as seguintes:
a)4 de maio(venres, San Florián).
b)29 de xuño (venres, San Pedro e San Pablo).
c)23 de xullo (luns, Sta. Bríxida).
d)10 de agosto (venres, San Lourenzo).
Cal escolles? Tes outra proposta?... Vota!(antes da primeira data, plis!).
P.D.1:A outra cousa...bolboreta (juas, juas):
Debido a un despiste na sala de máquinas, non lemos o outro día as probas que preparou Carola para as súas propostas (síntoo!). Eran as seguintes:
INVERNO:
"No pobo do Pirineo francés que ides visitar. Luz Saint Sauveur, e onde disfrutaredes do pracer da montaña, habita un animal que ademáis de ter unha excelente carne e marabillosa lá, é a base da economía da zona...: "Le mouton", que ten denominación de orixe.
Que tal se buscades un rebaño nesas verdes ladeiras da montaña e vos facedes unha fotiño coma se fosedes o pastor do rebaño?
Recoméndovos que probedes a súa carne, é deliciosa regada cun bo viño francés claro. traede esa foto como imborrable recordo.
VERÁN:
Na Illa Bonita veredes paisaxes relaxantes, postas de sol inolvidables sobre o océano,etc. pero habita na illa bonita unha familia de galegos, que teñen uns filliños coas cariñas máis lindas do mundo. Onde non haberá un galego? Buscade esa familia, eu darei a dirección, e traede unha foto con esas lindas cariñas de anxo sorrintes alegrando a vosa estancia. Chananse Pedro, Iris, e Rosalía estarán encantados de ver outros galagos coma eles disfrutando desa illa".
P.D.2: Un saúdo á Popi! E sentimos que as túas propostas no chegaran a tempo (eran realmenete apetecibles!) e que non puideras participar na elecÇao!
Talojiño e hala Celta!
Jesuisfatigúéesecretaire.
MERDA
Aquí la Popi...siempre de retraso...pero teniendo en cuenta que no es ninguna excusa y que ....ESTA VEZ SÍ...me había currado unas propuestas...no puedo decir lo mismo de la maquetación...pues que no puedo hacer otra cosa que publicarlas...aunque sea tarde....
y me explico...un malentendido con las fechas...contaba con plazo hasta el domingo
lo siento
pero me parecen muy bien las propuestas que han salido elegidas...
...y espero que no me hayais nominado para abandonar la academia por este cúmulo de despropósitos
La popi a última hora
y me explico...un malentendido con las fechas...contaba con plazo hasta el domingo
lo siento
pero me parecen muy bien las propuestas que han salido elegidas...
...y espero que no me hayais nominado para abandonar la academia por este cúmulo de despropósitos
La popi a última hora
La Popi..en otoño..Multiaventura con tus amigos en el Pirineo Leridano….a mover ese culo…
Ya está bien de tanto viaje en solitario y en pareja…aquí la Popi os propone un viaje de multitudes….y qué mejor que compartirlo con un buen grupo de amigos dispuestos a vivir un montón de aventuras inolvidables.
Qué decir tiene que: paisajes encantadores, flora, fauna…y por supuesto…cultura a raudales…y una no menos apetecible gastronomía….qué os va a contar una enamorada de catalunya?
No me voy a enrollar…es muy fácil..voy al grano.
Norte de Lleida…hasta allí nos desplazaremos como convenga…aunque lo suyo sería ir en coche.
Un pueblecito precioso llamado Peranea, cerca de Sort (y de paso os comprais un cuponcito que ya se sabe que allí toca)…una masía enterita para nosotros, una semanita…con ocho plazas..lo dicho, para que te lleves a tus amigos y amigas más aventureros (y ya de paso, que yo me punto, eh¿?)….
En esta comarca, el Pallars Sobirá, se encuentra el río Noguera Pallaresa, que es la meca de los deportes de aventura: todo tipo de actividades acuáticas..rafting, hidrospeed, bus-bob (que no tengo ni idea de qué es…habrá que ir a probar)…Kayak, canoa…madremía...y en tierra, of course, paseítos a caballo y rutas mil.
Lo puedo decir más alto pero no más claro….Ara Lleida…te sorprenderá…y tus amigos te lo agradecerán….
La Popi...en Verano...OOOOMMMMMMM….
Os propongo una trepidante aventura por el país de las sensaciones…olores y colores…un lugar que no te dejará indiferente.
Avión Santiago-Madrid-Delhi.
Aquí pasaremos un día visitando la ciudad…por curiosidad…y al dia siguiente cojeremos un tren y después un autobus para ir Pushkar. En el noroeste del país, un pueblecito en un sitio semidesrtico con un lago espectacular…. un sitio muy tranquilo donde puedes llevar vida de marajá a precios de risa. Nos alojaremos en el hotel Séptimo Cielo..sísí…Por curiosidad, comentar que fue un lugar de peregrinación hippie en los años 70. Aqui pasaremos tres dias…..lo dicho, vida de marajá..y además paseos en camello, visitas a templos de meditación y oración, masajes ayurvédicos y mucho mucho relax.
Desde aquí a Agra, para visitar el Taj Majal y El fuerte rojo. Aquí nos alojaremos en el Hostal Kamal, un pelín cutre pero con una ubicación especial..con vistas al monumento.
A partir de aquí dos opciones, o bien ir hacia al este, a Banarais en tren (all de nigth..en camarote bien cómodo) para presenciar el espectáculo del Río Ganges..cremaciones, ofrendas al río, bullicio y espiritualidad….para contemplar y sentir….Aquí nos alojaremos en el Hotel Alka…solicitando una habitación con aire acondicionado y vistas al río.
Si esta es la opción elegida, regresarías en avión desde aquí.
La segunda opción, es perderte en la tranquilidad de Rishikesh, al norte de Delhi..en los primeros contrafuertes del Himalaya en un entorno de bosques exuberantes…y aquí dedicarte a la vida contemplativa…zona rural, paisajes de montaña…mucha mucha tranquilidad…templos budistas, yoga (es la capital mundial), naturaleza….y OOOOMMMMMMMMM
jueves, 12 de abril de 2007
Patricia Invierno: Tour por Siria ¡Conoce la otra Santa Tecla!
Tour de 8 días por Siria en el que puedes conocer alguna de aquellas cosas de orientales que salían en el volumen de Prehistoria del Nájera.
Se llega a Damasco, y tras desayunar, se empieza por Maloula, antigua aldea cristiana donde está, entre otras cosas, los auténticos restos de Santa Tecla. Visita a Krac de los Caballeros, una fortaleza templaria y se duerme en Latakia, gran puerto costero de Siria y que tiene un famoso tabaco.
Desde allí, al día siguiente se visita Ugarit, promocionada por la importancia de sus textos cuneiformes, Apamea, enclave romano, y se llega
a Aleppo. Allí se duerme y el día siguiente se dedica entero a visitar esta ciudad, un hito en las rutas comerciales entre oriente y occidente, destacando la gran mezquita, la fortaleza, el zoco y edificios típicos de caravaneros.
Al día siguiente se visita Hama, donde destacan sus gigantescas norias de madera y los jardines y huertos que riega; se llega al final del día a Palmyra. Al día siguiente se visita la ciudad y sus impresionantes ruinas de cambio de era, del Templo de Bel, 
Aquí está incluido viaje en charter, alojamiento en hoteles de 3 o 4*, el circuito en coche, minibús o bus, desayunos y cenas con una cena despedida con show folklórico! … y avisan que no están incluidas las propinas hay que pagar al chofer.
Aunque es una propuesta de invierno, es recomendable hacer este viaje en octubre, que hasta ahí llega ahora la oferta de este tour nada relajante, pero en el que conocerás Siria por varios costados.
Las propuestas de Cris - Verano
Dubrovnik y alrededores (7 días)
Viaje Politours que nos permitiría ir, estar, ver y volver. El viaje incluye vuelo desde Santiago y estancia en Dubrovnik (en un modesto hotel de 2 estrellas), visita a la isla de Mljet (parque nacional), visita a la isla de Korcula (ciudad natal de Marco Po
lo con una interesante abadía) y visita a la bahía de Kotor, en Montenegro (el estado más joven de Europa). En veranito nos permitiría también algún que otro chapuzón en el Adriático.
lo con una interesante abadía) y visita a la bahía de Kotor, en Montenegro (el estado más joven de Europa). En veranito nos permitiría también algún que otro chapuzón en el Adriático.Las propuestas de Cris - Invierno
Bruselas (6/7 días)
Un viajecito a Bruselas, preciosísima ciudad europea como todos sabéis, que nos daría la oportunidad de acercarnos a otras más preciosísimas aún como Lieja, Gante o Amberes. Haríamos un Coruña-Bruselas con Lufthansa, y luego allí dormiríamos en alguno de los coquetuelos hotelillos de tres estrellas que adornan el centro, tipo estos dos de las fotos.
Podría ampliarse a hoteles de 4 si reducimos un par de noches, o incluso combinarlo con alguna noche en Lieja o Gante.
Los viajes de Pilar Sobrado
Por razones ajenas a su voluntad la Srta. Sobrado no ha podido publicar sus propuestas en el blog.
Fuentes fidedignas nos comunican que es más que probable que las presente mañana en la reunión.
Está claro que el objetivo final de la secretaría de este juego es fastidiar a la pobre Pilar.
El año pasado le fastidiaron el cumpleaños de una forma oportunista y vergonzosa; y este año no le dan el tiempo suficiente como para presentar una digna candidatura.
¿Por qué para ella no hay una semana más?
¿Acaso tenemos prisa?
¿Hay envidia por ser ella, año tras año, la más votada?
Lidia dimisión!!!
Fuentes fidedignas nos comunican que es más que probable que las presente mañana en la reunión.
Está claro que el objetivo final de la secretaría de este juego es fastidiar a la pobre Pilar.
El año pasado le fastidiaron el cumpleaños de una forma oportunista y vergonzosa; y este año no le dan el tiempo suficiente como para presentar una digna candidatura.
¿Por qué para ella no hay una semana más?
¿Acaso tenemos prisa?
¿Hay envidia por ser ella, año tras año, la más votada?
Lidia dimisión!!!
París en otoño.
Casi ná!!!
5 días en París con sus 4 noches (los de los viajes son raritos y cuentan tal que así).
Aquí no hay ni guía, ni autobús, ni desayuno.
A cambio se ofrece avión y un pedazo hotel en la mismísima orilla izquierda, pegadito al Barrio Latino. Céntrico, céntrico.
Como Paris ya lo hemos visto todos en las pelis se adjunta foto de la fachada del hotel:
xc productions © 2007
5 días en París con sus 4 noches (los de los viajes son raritos y cuentan tal que así).
Aquí no hay ni guía, ni autobús, ni desayuno.
A cambio se ofrece avión y un pedazo hotel en la mismísima orilla izquierda, pegadito al Barrio Latino. Céntrico, céntrico.
Como Paris ya lo hemos visto todos en las pelis se adjunta foto de la fachada del hotel:
xc productions © 2007
xc productions presenta: Vamos a ver a Stoichkov!!!
El viaje de verano es una bonita gira por ese pais famoso por sus gentes de buen carácter: Bulgaria.
He aquí el recorrido:
El viaje incluye avión, desplazamientos en autobús, guía y desayunos para disfrutar 8 días de la Bulgaria clásica.
He aquí el recorrido:
El viaje incluye avión, desplazamientos en autobús, guía y desayunos para disfrutar 8 días de la Bulgaria clásica.
TOSCANA– Isola de ELBA -VIAXE PRIMAVERA - VERÁN (Merce)
Viaxe de aproximadamente unha setimana(dependerá dos prezos da temporada na que se queira ir) en hoteliño de 3 estrelas ou apartamento similar. Vistas ao mar (claro!)
Viaxe ata Italia en avión (Santiago – Madrid – Roma, Florencia ou Milán) e dende aí en tren ata Piombino ou Livorno para embarcar no ferry rumbo a Portoferraio (Elba)
O mito narra que as sete illas do Arquipélago Toscano naceron cando a Venus Tirrénica lle rompeu a diadema de perlas sobre a superficie do mar: Elba, Giglio, Capraia, Giannutri, Gorgona, Montecasino y Pianosa.
Elba: de orixe volcánica, con praias espectaculares, o Monte Capanna (1.000 m), ten o parque marítimo máis grande de Europa, historicamente recorrérona todos os antigos que saen nos libros (así en xeral, e Napoleón en particular), a gastronomía constitúe a síntese da influencia de todos os pobos que pasaron por alí e por supusto...o viño!
Viaxe especialmente concebido para vivir uns días ao pé do Albaicín: hotel “El ladrón del agua” situado no Paseo do Darro mirando á Alhambra.
Viaxe de aproximadamente unha setimana(dependerá dos prezos da temporada na que se queira ir) en hoteliño de 3 estrelas ou apartamento similar. Vistas ao mar (claro!)
Viaxe ata Italia en avión (Santiago – Madrid – Roma, Florencia ou Milán) e dende aí en tren ata Piombino ou Livorno para embarcar no ferry rumbo a Portoferraio (Elba)O mito narra que as sete illas do Arquipélago Toscano naceron cando a Venus Tirrénica lle rompeu a diadema de perlas sobre a superficie do mar: Elba, Giglio, Capraia, Giannutri, Gorgona, Montecasino y Pianosa.
Elba: de orixe volcánica, con praias espectaculares, o Monte Capanna (1.000 m), ten o parque marítimo máis grande de Europa, historicamente recorrérona todos os antigos que saen nos libros (así en xeral, e Napoleón en particular), a gastronomía constitúe a síntese da influencia de todos os pobos que pasaron por alí e por supusto...o viño! AL-ANDALUS – GRANADA A PÉ – VIAXE OUTONO - INVERNO (Merce)
Viaxe especialmente concebido para vivir uns días ao pé do Albaicín: hotel “El ladrón del agua” situado no Paseo do Darro mirando á Alhambra.
Inclúe unha estancia dun mínimo de 3 días e un máximo de 5, dependerá do momento e da habitación elixido, en todo caso con vistas á Alhambra. Almorzo incluído.
A viaxe será ata Málaga en avión (Ryanair) e de Málaga a Granada en bus! E non fai falta en todo tempo coche!
A viaxe será ata Málaga en avión (Ryanair) e de Málaga a Granada en bus! E non fai falta en todo tempo coche!
Van incluídas as entradas á Alhambra, por suposto!
Entrade no hotel, e covencerédesvos http://www.ladrondeagua.com/
Entrade no hotel, e covencerédesvos http://www.ladrondeagua.com/
Ola bloggeiros vinteparauneiros!:
Se estades todos de acordo vémonos mañán venres no "2 Eles" ás nove e cuarto da noite. A cousa promete, que hai unhas propostas moi tentadoras...Ainda que falta algunha ... X.C., recórdoche que o prazo remata hoxe!
Ah!, grazie mille por lembrar o das probas!
Lidiussecretary...
Xa está rubricado... ains
Se estades todos de acordo vémonos mañán venres no "2 Eles" ás nove e cuarto da noite. A cousa promete, que hai unhas propostas moi tentadoras...Ainda que falta algunha ... X.C., recórdoche que o prazo remata hoxe!
Ah!, grazie mille por lembrar o das probas!
Lidiussecretary...
Xa está rubricado... ains
Recordad las pruebas
Por cierto, compañeros y compañeras: recordad que este viernes, en el lugar y la hora que la secretaria tenga a bien comunicarnos, no sólo habrá que votar las propuestas, sino también llevar las correspondientes pruebas.
Faltan cinco participantes y medio por colgar sus propuestas. ¡Vamos mejorando! Menos mal que no hacemos dos concursos al año...
Faltan cinco participantes y medio por colgar sus propuestas. ¡Vamos mejorando! Menos mal que no hacemos dos concursos al año...
Patricia - Verano en Noruega
Una oportunidad de explorar Noruega viajando en coche y alojándote en cabañas tradicionales, con ayuda en Noruega para seguir las mejores rutas y paradas que se escapan al viajero habitual...
8 días en los que, desde tu ciudad (Valencia, Madrid, Santiago,... que estais todas desperdigadas por ahí…) se viaja a Oslo y allí, tienes a tú disposición el-cochecito-leré durante 8 días. Incluye 7 noches de alojamiento, bien un hotelito céntrico de 3* en ciudades o una cómoda cabaña nórdica con todas las comodidades.
El recorrido que se propone se inicia en Oslo y pasa por Lom – Sogndal – Geriranger, con lo que se visita tanto montaña como la costa, con sus impresionantes fiordos.
Es la oportunidad-de-tu-vida de comer salmón, arenques, reno, sima, ponche de cerveza, vodka de sabores y conocer a algún troll. INFALTABLE.
miércoles, 11 de abril de 2007
Elenosky verano. El sol en la mar
...quieres ver como el sol se asoma por la mañana en la mar?...isto non pode ser obra de galegos...esto es para los del mediterráneo.
Descansa unos días en la bella localidad de cadaqués en un hotelito en el centro del pueblo 
con vistas al mar y verás como el sol sale cada mañana por el "mare nostrum"
con vistas al mar y verás como el sol sale cada mañana por el "mare nostrum"El viaje es en coche, pero también se puede hacer en tren o en avión, aunque es para verano se recomienda junio y septiembre, si es en estos meses la estancia en el hotelito puede llegar a casi una semana
Cesar, verano
Manses, Francia
¿Manses, Francia? ¿Onde? Aquí:
¿Para qué? Bueno, la belleza de los Pirineos, sus gentes, sus lugares, su gastronomía,...
¿Por qué? Por esto:
Por pasar al menos una semana (es posible que más, de hecho casi seguro) en el exclusivo y superestupendo retro-camping Airstream Europe, alojado en una de sus caravanas originales de los años 50 o 70, completamente equipadas y amuebladas según el estilo de la época. Dispondrás de una caravana de al menos 2 plazas (aunque podremos alquilar una de 4), con su cocina equipada, su salón, su habitación, sus hamacas y sombrillas, su barbacoa,... y todo el ambiente y el tiempo para disfrutar del retro-bar, el cine al aire libre,...
Bueno, si ves que tal también puedes moverte en excursiones a Andorra, Carcasonne, Perpignan, Toulouse, etc.
¡Go retro!
¿Manses, Francia? ¿Onde? Aquí:
¿Para qué? Bueno, la belleza de los Pirineos, sus gentes, sus lugares, su gastronomía,...
¿Por qué? Por esto:
Por pasar al menos una semana (es posible que más, de hecho casi seguro) en el exclusivo y superestupendo retro-camping Airstream Europe, alojado en una de sus caravanas originales de los años 50 o 70, completamente equipadas y amuebladas según el estilo de la época. Dispondrás de una caravana de al menos 2 plazas (aunque podremos alquilar una de 4), con su cocina equipada, su salón, su habitación, sus hamacas y sombrillas, su barbacoa,... y todo el ambiente y el tiempo para disfrutar del retro-bar, el cine al aire libre,...Bueno, si ves que tal también puedes moverte en excursiones a Andorra, Carcasonne, Perpignan, Toulouse, etc.
¡Go retro!
Suscribirse a:
Entradas (Atom)